“…ความทุกข์ของมนุษย์ก็มีสองประเภท ประเภทหนึ่งก็เป็นเรื่องธรรมดาที่เกิดจากการที่เราเป็นสัตว์ที่มีเรื่องการเกิด แก่ เจ็บตายเป็นธรรมดา แต่มีความทุกข์อีกส่วนหนึ่ง อีกประเภทหนึ่งที่เกิดจากความไม่เข้าใจตัวเอง พระพุทธองค์สั่งสอนว่า เมื่อเราขาดความรู้ความเข้าใจ ในความเป็นมนุษย์ของเราแล้ว กิเลสสิ่งเศร้าหมองจะครอบงำจิตใจ นั้นอวิชชา ความไม่รู้ไม่เข้าใจและกิเลสที่เกิดขึ้นในจิตใจของเราแต่ละคน เป็นเหตุสำคัญของปัญหาของมนุษย์ ไม่ว่าปัญหาระดับบุคคล ระดับครอบครัว ระดับชุมชน ระดับสังคมหรือแม้แต่ระหว่างประเทศก็ตาม นั้นการแก้ปัญหา ของมนุษย์นั้น ต้องแก้ทั้งด้านนอกและด้านในไปพร้อมๆกัน ถ้าเราคิดจะแก้เฉพาะในด้านรัฐธรรมนูญ กฎหมายบ้านเมือง ประเพณี ธรรมเนียม กติกาอะไรต่างๆ นั้นจะได้แต่เพียงบางส่วน แต่การที่เราจะทำให้โลกนี้ดีขึ้นจริงๆ ต้องมีการฝึกด้านใน พร้อมๆกับการปรับปรุงแก้ไขโลกทางวัตถุ ไม่ใช่ว่าพระะพุทธศาสนาละเลยทางด้านวัตถุ เพียงแต่เตือนเราว่า ถ้าเราละเลยทางด้านภายในนั้น ความเพียรพยายามที่จะสร้างโลกที่น่าอยู่ของเราคงไม่ประสบความสำเร็จ….”
